Prema istraživanju psihologa, emocionalni izrazi ponosa i stida nisu naučene, kulturom definisane navike. Baš poput osnovnih emocija sreće, tuge, straha i gađenja, načini pokazivanja ponosa i stida su urođeni i vjerovatno su tokom evolucije postali sredstvo učvršćivanja našeg statusa ili izražavanja prihvatanja tuđe dominacije.
Džesika Trejsi, sa Odsjeka za psihologiju Univerziteta Britanske Kolumbije, i Dejvid Matsumoto, sa Odsjeka za psihologiju Državnog univerziteta u San Francisku, analizirali su fotografije 140 džudista koji su predstavljali 36 nacija na Olimpijskim i Paraolimpijskim igrama. Fotografije su snimane nakon pobjede ili poraza. Pedeset i troje takmičara je bilo slijepo, a od toga dvanaestoro od rođenja. Način na koji su ljudi slijepi od rođenja reagovali na pobjedu i poraz je bio naročito važan istraživačima, jer ti takmičari nisu mogli da vide kako drugi ljudi izražavaju ponos i stid.
Svi takmičari, bez obzira na zemlju porjekla i bez obzira na to da li su bili slijepi ili ne, pokazivali su svoj ponos (glava zabačena unazad, raširene grudi i podignute ruke) i svoj stid (spuštena ramena, uvučene grudi) na isti način. Postojao je samo jedan izuzetak: učesnici iz Sjeverne Amerike i Zapadne Evrope su pokušavali da prikriju svoj sram, najverovatnije zbog toga što u njihovim kulturama postoji pritisak da se održi samopouzdanje bez obzira na okolnosti.
